دانلود آهنگ جدید

به نام خداوند رحمتگر مهربان

سپاس خدايى را كه آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است از آن اوست و در آخرت [نيز] سپاس از آن اوست و هم اوست‏ سنجيده‏ كار آگاه (۱)

آنچه در زمين فرو مى ‏رود و آنچه از آن بر مى ‏آيد و آنچه از آسمان فرو مى ‏شود و آنچه در آن بالا مى ‏رود [همه را] مى‏ داند و اوست مهربان آمرزنده (۲)

و كسانى كه كافر شدند گفتند رستاخيز براى ما نخواهد آمد بگو چرا سوگند به پروردگارم كه حتما براى شما خواهد آمد [همان] داناى نهان[ها] كه هموزن ذره‏ اى نه در آسمانها و نه در زمين از وى پوشيده نيست و نه كوچكتر از آن و نه بزرگتر از آن است مگر اينكه در كتابى روشن [درج شده] است (۳)

تا كسانى را كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‏ اند به پاداش رساند آنانند كه آمرزش و روزى خوش برايشان خواهد بود (۴)

و كسانى كه در [ابطال] آيات ما كوشش مى ‏ورزند كه ما را درمانده كنند برايشان عذابى از بلايى دردناك باشد (۵)

و كسانى كه از دانش بهره يافته‏ اند مى‏ دانند كه آنچه از جانب پروردگارت به سوى تو نازل شده حق است و به راه آن عزيز ستوده[صفات] راهبرى مى ‏كند (۶)

و كسانى كه كفر ورزيدند گفتند آيا مردى را به شما نشان دهيم كه شما را خبر مى‏ دهد كه چون كاملا متلاشى شديد [باز] قطعا در آفرينشى جديد خواهيد بود (۷)

آيا [اين مرد] بر خدا دروغى بسته يا جنونى در اوست [نه] بلكه آنان كه به آخرت ايمان ندارند در عذاب و گمراهى دور و درازند (۸)

آيا به آنچه از آسمان و زمين در دسترسشان و پشت‏ سرشان است ننگريسته‏ اند اگر بخواهيم آنان را در زمين فرو مى ‏بريم يا پاره ‏سنگهايى از آسمان بر سرشان مى‏ افكنيم قطعا در اين [تهديد] براى هر بنده توبه‏ كارى عبرت است (۹)

و به راستى داوود را از جانب خويش مزيتى عطا كرديم [و گفتيم] اى كوهها با او [در تسبيح خدا] همصدا شويد و اى پرندگان [هماهنگى كنيد] و آهن را براى او نرم گردانيديم (۱۰)

[كه] زره ‏هاى فراخ بساز و حلقه ‏ها را درست اندازه‏ گيرى كن و كار شايسته كنيد زيرا من به آنچه انجام مى‏ دهيد بينايم (۱۱)

و باد را براى سليمان [رام كرديم] كه رفتن آن بامداد يك ماه و آمدنش شبانگاه يك ماه [راه] بود و معدن مس را براى او ذوب [و روان] گردانيديم و برخى از جن به فرمان پروردگارشان پيش او كار میکردند و هر كس از آنها از دستور ما سر برمى‏ تافت از عذاب سوزان به او مى‏چشانيديم (۱۲)

[آن متخصصان] براى او هر چه مى‏ خواست از نمازخانه ‏ها و مجسمه ‏ها و ظروف بزرگ مانند حوضچه ‏ها و ديگهاى چسبيده به زمين مى‏ ساختند اى خاندان داوود شكرگزار باشيد و از بندگان من اندكى سپاسگزارند (۱۳)

پس چون مرگ را بر او مقرر داشتيم جز جنبنده‏ اى خاكى [=موريانه] كه عصاى او را [به تدريج] مى ‏خورد [آدميان را] از مرگ او آگاه نگردانيد پس چون [سليمان] فرو افتاد براى جنيان روشن گرديد كه اگر غيب مى‏ دانستند در آن عذاب خفت ‏آور [باقى] نمى‏ ماندند (۱۴)

قطعا براى [مردم] سبا در محل سكونتشان نشانه [رحمتى] بود دو باغستان از راست و چپ [به آنان گفتيم] از روزى پروردگارتان بخوريد و او را شكر كنيد شهرى است‏ خوش و خدايى آمرزنده (۱۵)

پس روى گردانيدند و بر آن سيل [سد] ع رم را روانه كرديم و دو باغستان آنها را به دو باغ كه ميوه ‏هاى تلخ و شوره‏ گز و نوعى از كنار تنك داشت تبديل كرديم (۱۶)

اين [عقوبت] را به [سزاى] آنكه كفران كردند به آنان جزا داديم و آيا جز ناسپاس را به مجازات مى ‏رسانيم (۱۷)

و ميان آنان و ميان آبادانيهايى كه در آنها بركت نهاده بوديم شهرهاى متصل به هم قرار داده بوديم و در ميان آنها مسافت را به اندازه مقرر داشته بوديم در اين [راه]ها شبان و روزان آسوده ‏خاطر بگرديد (۱۸)

تا گفتند پروردگارا ميان [منزلهاى] سفرهايمان فاصله انداز و بر خويشتن ستم كردند پس آنها را [براى آيندگان موضوع] حكايتها گردانيديم و سخت تارومارشان كرديم قطعا در اين [ماجرا] براى هر شكيباى سپاسگزارى عبرتهاست (۱۹)

و قطعا شيطان گمان خود را در مورد آنها راست‏ يافت و جز گروهى از مؤمنان [بقيه] از او پيروى كردند (۲۰)

و [شيطان] را بر آنان تسلطى نبود جز آنكه كسى را كه به آخرت ايمان دارد از كسى كه در باره آن در ترديد است باز شناسيم و پروردگار تو بر هر چيزى نگاهبان است (۲۱)

بگو كسانى را كه جز خدا [معبود خود] پنداشته‏ ايد بخوانيد هموزن ذره‏ اى نه در آسمانها و نه در زمين مالك نيستند و در آن دو شركتى ندارند و براى وى از ميان آنان هيچ پشتيبانى نيست (۲۲)

و شفاعتگرى در پيشگاه او سود نمى ‏بخشد مگر براى آن كس كه به وى اجازه دهد تا چون هراس از دلهايشان برطرف شود مى‏ گويند پروردگارتان چه فرمود مى گويند حقيقت و هموست بلندمرتبه و بزرگ (۲۳)

بگو كيست كه شما را از آسمانها و زمين روزى مى‏ دهد بگو خدا و در حقيقت‏ يا ما يا شما بر هدايت‏ يا گمراهى آشكاريم (۲۴)

بگو [شما] از آنچه ما مرتكب شده‏ ايم بازخواست نخواهيد شد و [ما نيز] از آنچه شما انجام مى‏ دهيد بازخواست نخواهيم شد (۲۵)

بگو پروردگارمان ما و شما را جمع خواهد كرد سپس ميان ما به حق داورى مى كند و اوست داور دانا (۲۶)

بگو كسانى را كه [به عنوان] شريك به او ملحق گردانيده‏ ايد به من نشان دهيد چنين نيست بلكه اوست‏ خداى عزيز حكيم (۲۷)

و ما تو را جز [به سمت] بشارتگر و هشداردهنده براى تمام مردم نفرستاديم ليكن بيشتر مردم نمى‏ دانند (۲۸)

و مى‏ گويند اگر راست مى‏ گوييد اين وعده چه وقت است (۲۹)

بگو ميعاد شما روزى است كه نه ساعتى از آن پس توانيد رفت و نه پيشى توانيد جست (۳۰)

و كسانى كه كافر شدند گفتند نه به اين قرآن و نه به آن [توراتى] كه پيش از آن است هرگز ايمان نخواهيم آورد و اى كاش بيدادگران را هنگامى كه در پيشگاه پروردگارشان ازداشت‏ شده‏ اند مى‏ ديدى [كه چگونه] برخى از آنان با برخى [ديگر جدل و] گفتگو مى كنند كسانى كه زيردست بودند به كسانى كه [رياست و] برترى داشتند مى‏ گويند اگر شما نبوديد قطعا ما مؤمن بوديم (۳۱)

كسانى كه [رياست و] برترى داشتند به كسانى كه زيردست بودند مى‏ گويند مگر ما بوديم كه شما را از هدايت پس از آنكه به سوى شما آمد بازداشتيم [نه] بلكه خودتان گناهكار بوديد (۳۲)

و كسانى كه زيردست بودند به كسانى كه [رياست و] برترى داشتند مى‏ گويند [نه] بلكه نيرنگ شب و روز [شما بود] آنگاه كه ما را وادار میکرديد كه به خدا كافر شويم و براى او همتايانى قرار دهيم و هنگامى كه عذاب را ببينند پشيمانى خود را آشكار كنند و در گردنهاى كسانى كه كافر شده‏ اند غلها مى ‏نهيم آيا جز به سزاى آنچه انجام مى‏ دادند مى ‏رسند (۳۳)

و [ما] در هيچ شهرى هشداردهنده‏ اى نفرستاديم جز آنكه خوشگذرانان آنها گفتند ما به آنچه شما بدان فرستاده شده‏ ايد كافريم (۳۴)

و گفتند ما دارايى و فرزندانمان از همه بيشتر است و ما عذاب نخواهيم شد (۳۵)

بگو پروردگار من است كه روزى را براى هر كس كه بخواهد گشاده يا تنگ مى گرداند ليكن بيشتر مردم نمى‏ دانند (۳۶)

و اموال و فرزندانتان چيزى نيست كه شما را به پيشگاه ما نزديك گرداند مگر كسانى كه ايمان آورده و كار شايسته كرده باشند پس براى آنان دو برابر آنچه انجام داده‏ اند پاداش است و آنها در غرفه ‏ها[ى بهشتى] آسوده خاطر خواهند بود (۳۷)

و كسانى كه در [ابطال] آيات ما مى ‏كوشند كه [ما را به خيال خود] درمانده كنند آنانند كه در عذاب احضار مى ‏شوند (۳۸)

بگو در حقيقت پروردگار من است كه روزى را براى هر كس از بندگانش كه بخواهد گشاده يا براى او تنگ مى‏ گرداند و هر چه را انفاق كرديد عوضش را او مى‏ دهد و او بهترين روزى دهندگان است (۳۹)

و [ياد كن] روزى را كه همه آنان را محشور مى ‏كند آنگاه به فرشتگان مى‏ فرمايد آيا اينها بودند كه شما را مى ‏پرستيدند (۴۰)

مى‏ گويند منزهى تو سرپرست ما تويى نه آنها بلكه جنيان را مى ‏پرستيدند بيشترشان به آنها اعتقاد داشتند (۴۱)

اكنون براى يكديگر سود و زيانى نداريد و به كسانى كه ستم كرده‏ اند مى‏ گوييم بچشيد عذاب آتشى را كه آن را دروغ مى ‏شمرديد (۴۲)

و چون آيات تابناك ما بر آنان خوانده مى ‏شود مى‏ گويند اين جز مردى نيست كه مى‏ خواهد شما را از آنچه پدرانتان مى ‏پرستيدند باز دارد و [نيز] مى‏ گويند اين جز دروغى بربافته نيست و كسانى كه به حق چون به سويشان آمد كافر شدند مى‏ گويند اين جز افسونى آشكار نيست (۴۳)

و ما كتابهايى به آنان نداده بوديم كه آن را بخوانند و پيش از تو هشداردهنده‏ اى به سويشان نفرستاده بوديم (۴۴)

و كسانى كه پيش از اينان بودند [نيز] تكذيب كردند در حالى كه اينان به ده‏يك آنچه بديشان داده بوديم نرسيده‏ اند [آرى] فرستادگان مرا دروغ شمردند پس چگونه بود كيفر من (۴۵)

بگو من فقط به شما يك اندرز مى‏ دهم كه دو دو و به تنهايى براى خدا به پا خيزيد سپس بينديشيد كه رفيق شما هيچ گونه ديوانگى ندارد او شما را از عذاب سختى كه در پيش است جز هشداردهنده‏ اى [بيش] نيست (۴۶)

بگو هر مزدى كه از شما خواستم آن از خودتان مزد من جز بر خدا نيست و او بر هر چيزى گواه است (۴۷)

بگو بى‏ گمان پروردگارم حقيقت را القا مى ‏كند [اوست] داناى نهانها (۴۸)

بگو حق آمد و [ديگر] باطل از سر نمى‏ گيرد و برنمى‏ گردد (۴۹)

بگو اگر گمراه شوم فقط به زيان خود گمراه شده‏ ام و اگر هدايت‏ يابم [اين از بركت] چيزى است كه پروردگارم به سويم وحى مى ‏كند كه اوست‏ شنواى نزديك (۵۰)

و اى كاش مى‏ ديدى هنگامى را كه [كافران] وحشت‏زده‏ اند [آنجا كه راه] گريزى نمانده است و از جايى نزديك گرفتار آمده‏ اند (۵۱)

و مى‏ گويند به او ايمان آورديم و چگونه از جايى [چنين] دور دست‏ يافتن [به ايمان] براى آنان ميسر است (۵۲)

و حال آنكه پيش از اين منكر او شدند و از جايى دور به ناديده [تير تهمت] مى‏ افكندند (۵۳)

و ميان آنان و ميان آنچه [به آرزو] مى‏ خواستند حايلى قرار مى‏ گيرد همان گونه كه از ديرباز با امثال ايشان چنين رفت زيرا آنها [نيز] در دودلى سختى بودند (۵۴)