دانلود آهنگ جدید

به نام خداوند رحمتگر مهربان

صاد سوگند به قرآن پراندرز (۱)

آرى آنان که کفر ورزیدند در سرکشى و ستیزه‏ اند (۲)

چه بسیار نسلها که پیش از ایشان هلاک کردیم که [ما را] به فریاد خواندند و[لى] دیگر مجال گریز نبود (۳)

و از اینکه هشداردهنده‏ اى از خودشان برایشان آمده درشگفتند و کافران مى گویند این ساحرى شیاد است (۴)

آیا خدایان [متعدد] را خداى واحدى قرار داده این واقعا چیز عجیبى است (۵)

و بزرگانشان روان شدند [و گفتند] بروید و بر خدایان خود ایستادگى نمایید که این امر قطعا هدف [ما]ست (۶)

[از طرفى] این [مطلب] را در آیین اخیر [عیسوى هم] نشنیده‏ ایم این [ادعا] جز دروغ‏بافى نیست (۷)

آیا از میان ما قرآن بر او نازل شده است [نه] بلکه آنان در باره قرآن من دودلند [نه] بلکه هنوز عذاب [مرا] نچشیده‏ اند (۸)

آیا گنجینه ‏هاى رحمت پروردگار ارجمند بسیار بخشنده تو نزد ایشان است (۹)

آیا فرمانروایى آسمانها و زمین و آنچه میان آن دو است از آن ایشان است [اگر چنین است] پس [با چنگ زدن] در آن اسباب به بالا روند (۱۰)

این سپاهک دسته ‏هاى دشمن در آنجا [=ب در] در هم شکستنى‏ اند (۱۱)

پیش از ایشان قوم نوح و عاد و فرعون صاحب [عمارت و] خرگاهها تکذیب کردند (۱۲)

و ثمود و قوم لوط و اصحاب ایکه [نیز به تکذیب پرداختند] آنها دسته ‏هاى مخالف بودند (۱۳)

هیچ کدام نبودند که پیامبران [ما] را تکذیب نکنند پس عقوبت [من بر آنان] سزاوار آمد (۱۴)

و اینان جز یک فریاد را انتظار نمى ‏ب رند که هیچ [مجال] سر خاراندنى در آن نیست (۱۵)

و گفتند پروردگارا پیش از [رسیدن] روز حساب بهره ما را [از عذاب] به شتاب به ما بده (۱۶)

بر آنچه مى‏ گویند صبر کن و داوود بنده ما را که داراى امکانات [متعدد] بود به یاد آور آرى او بسیار بازگشت‏ کننده [به سوى خدا] بود (۱۷)

ما کوهها را با او مسخر ساختیم [که] شامگاهان و بامدادان خداوند را نیایش میکردند (۱۸)

و پرندگان را از هر سو [بر او] گرد [آوردیم] همگى [به نواى دلنوازش] به سوى او بازگشت‏ کننده [و خدا را ستایشگر] بودند (۱۹)

و پادشاهیش را استوار کردیم و او را حکمت و کلام فیصله‏ دهنده عطا کردیم (۲۰)

و آیا خبر دادخواهان چون از نمازخانه [او] بالا رفتند به تو رسید (۲۱)

وقتى [به طور ناگهانى] بر داوود درآمدند و او از آنان به هراس افتاد گفتند مترس [ما] دو مدعى [هستیم] که یکى از ما بر دیگرى تجاوز کرده پس میان ما به حق داورى کن و از حق دور مشو و ما را به راه راست راهبر باش (۲۲)

این [شخص] برادر من است او را نود و نه میش و مرا یک میش است و مى‏ گوید آن را به من بسپار و در سخنورى بر من غالب آمده است (۲۳)

[داوود] گفت قطعا او در مطالبه میش تو [اضافه] بر میش‏هاى خودش بر تو ستم کرده و در حقیقت بسیارى از شریکان به همدیگر ستم روا مى دارند به استثناى کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‏ اند و اینها بس اندکند و داوود دانست که ما او را آزمایش کرده‏ ایم پس از پروردگارش آمرزش خواست و به رو درافتاد و توبه کرد (۲۴)

و بر او این [ماجرا] را بخشودیم و در حقیقت براى او پیش ما تقرب و فرجامى خوش خواهد بود (۲۵)

اى داوود ما تو را در زمین خلیفه [و جانشین] گردانیدیم پس میان مردم به حق داورى کن و زنهار از هوس پیروى مکن که تو را از راه خدا به در کند در حقیقت کسانى که از راه خدا به در مى ‏روند به [سزاى] آنکه روز حساب را فراموش کرده‏ اند عذابى سخت‏ خواهند داشت (۲۶)

و آسمان و زمین و آنچه را که میان این دو است به باطل نیافریدیم این گمان کسانى است که کافر شده [و حق‏پوشى کرده]اند پس واى از آتش بر کسانى که کافر شده‏ اند (۲۷)

یا [مگر] کسانى را که گرویده و کارهاى شایسته کرده‏ اند چون مفسدان در زمین مى‏ گردانیم یا پرهیزگاران را چون پلیدکاران قرار مى‏ دهیم (۲۸)

[این] کتابى مبارک است که آن را به سوى تو نازل کرده‏ ایم تا در [باره] آیات آن بیندیشند و خردمندان پند گیرند (۲۹)

و سلیمان را به داوود بخشیدیم چه نیکو بنده‏ اى به راستى او توبه‏ کار [و ستایشگر] بود (۳۰)

هنگامى که [طرف] غروب اسبهاى اصیل را بر او عرضه کردند (۳۱)

[سلیمان] گفت واقعا من دوستى اسبان را بر یاد پروردگارم ترجیح دادم تا [هنگام نماز گذشت و خورشید] در پس حجاب ظلمت‏ شد (۳۲)

[گفت اسبها] را نزد من باز آورید پس شروع کرد به دست کشیدن بر ساقها و گردن آنها [و سرانجام وقف کردن آنها در راه خدا] (۳۳)

و قطعا سلیمان را آزمودیم و بر تخت او جسدى بیفکندیم پس به توبه باز آمد (۳۴)

گفت پروردگارا مرا ببخش و ملکى به من ارزانى دار که هیچ کس را پس از من سزاوار نباشد در حقیقت تویى که خود بسیار بخشنده‏ اى (۳۵)

پس باد را در اختیار او قرار دادیم که هر جا تصمیم مى‏ گرفت به فرمان او نرم روان مى ‏شد (۳۶)

و شیطانها را [از] بنا و غواص (۳۷)

تا [وحشیان] دیگر را که جفت جفت با زنجیرها به هم بسته بودند [تحت فرمانش درآوردیم] (۳۸)

[گفتیم] این بخشش ماست [آن را] بی‏شمار ببخش یا نگاه دار (۳۹)

و قطعا براى او در پیشگاه ما تقرب و فرجام نیکوست (۴۰)

و بنده ما ایوب را به یاد آور آنگاه که پروردگارش را ندا داد که شیطان مرا به رنج و عذاب مبتلا کرد (۴۱)

[به او گفتیم] با پاى خود [به زمین] بکوب اینک این چشمه ‏سارى است‏ سرد و آشامیدنى (۴۲)

و [مجددا] کسانش را و نظایر آنها را همراه آنها به او بخشیدیم تا رحمتى از جانب ما و عبرتى براى خردمندان باشد (۴۳)

[و به او گفتیم] یک بسته ترکه به دستت برگیر و با آن بزن و سوگند مشکن ما او را شکیبا یافتیم چه نیکوبنده‏ اى به راستى او توبه‏ کار بود (۴۴)

و بندگان ما ابراهیم و اسحاق و یعقوب را که نیرومند و دیده ‏ور بودند به یادآور (۴۵)

ما آنان را با موهبت ویژه‏ اى که یادآورى آن سراى بود خالص گردانیدیم (۴۶)

و آنان در پیشگاه ما جدا از برگزیدگان نیکانند (۴۷)

و اسماعیل و یسع و ذوالکفل را به یاد آور [که] همه از نیکانند (۴۸)

این یادکردى است و قطعا براى پرهیزگاران فرجامى نیک است (۴۹)

باغهاى همیشگى در حالى که درهاى [آنها] برایشان گشوده‏ است (۵۰)

در آنجا تکیه مى‏ زنند [و] میوه ‏هاى فراوان و نوشیدنى در آنجا طلب مى کنند (۵۱)

و نزدشان [دلبران] فروهشته‏ نگاه همسال است (۵۲)

این است آنچه براى روز حساب به شما وعده داده مى ‏شد (۵۳)

[مى‏ گویند] در حقیقت این روزى ماست و آن را پایانى نیست (۵۴)

این است [حال بهشتیان] و [اما] براى طغیانگران واقعا بد فرجامى است (۵۵)

به جهنم درمى ‏آیند و چه بد آرامگاهى است (۵۶)

این جوشاب و چرکاب است باید آن را بچشند (۵۷)

و از همین گونه انواع دیگر [عذابها] (۵۸)

اینها گروهى‏ اند که با شما به اجبار [در آتش] درمى ‏آیند بدا به حال آنها زیرا آنان داخل آتش مى ‏شوند (۵۹)

[به رؤساى خود] مى‏ گویند بلکه بر خود شما خوش مباد این [عذاب] را شما خود براى ما از پیش فراهم آوردید و چه بد قرارگاهى است (۶۰)

مى‏ گویند پروردگارا هر کس این [عذاب] را از پیش براى ما فراهم آورده عذاب او را در آتش دو چندان کن (۶۱)

و مى‏ گویند ما را چه شده است که مردانى را که ما آنان را از [زمره] اشرار مى ‏شمردیم نمى ‏بینیم (۶۲)

آیا آنان را [در دنیا] به ریشخند مى‏ گرفتیم یا چشمها[ى ما] بر آنها نمى‏ افتد (۶۳)

این مجادله اهل آتش قطعا راست است (۶۴)

بگو من فقط هشداردهنده‏ اى هستم و جز خداى یگانه قهار معبودى دیگر نیست (۶۵)

پروردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آن دو است همان شکست‏ ناپذیر آمرزنده (۶۶)

بگو این خبرى بزرگ است (۶۷)

[که] شما از آن روى برمى‏ تابید (۶۸)

مرا در باره ملاء اعلى هیچ دانشى نبود آنگاه که مجادله میکردند (۶۹)

به من هیچ [چیز] وحى نمى ‏شود جز اینکه من هشداردهنده‏ اى آشکارم (۷۰)

آنگاه که پروردگارت به فرشتگان گفت من بشرى را از گل خواهم آفرید (۷۱)

پس چون او را [کاملا] درست کردم و از روح خویش در آن دمیدم سجده‏ کنان براى او [به خاک] بیفتید (۷۲)

پس همه فرشتگان یکسره سجده کردند (۷۳)

مگر ابلیس [که] تکبر نمود و از کافران شد (۷۴)

فرمود اى ابلیس چه چیز تو را مانع شد که براى چیزى که به دستان قدرت خویش خلق کردم سجده آورى آیا تکبر نمودى یا از [جمله] برترى‏جویانى (۷۵)

گفت من از او بهترم مرا از آتش آفریده‏ اى و او را از گل آفریده‏ اى (۷۶)

فرمود پس از آن [مقام] بیرون شو که تو رانده‏ اى (۷۷)

و تا روز جزا لعنت من بر تو باد (۷۸)

گفت پروردگارا پس مرا تا روزى که برانگیخته مى ‏شوند مهلت ده (۷۹)

فرمود در حقیقت تو از مهلت‏ یافتگانى (۸۰)

تا روز معین معلوم (۸۱)

[شیطان] گفت پس به عزت تو سوگند که همگى را جدا از راه به در مى برم (۸۲)

مگر آن بندگان پاکدل تو را (۸۳)

فرمود حق [از من] است و حق را مى‏ گویم (۸۴)

هرآینه جهنم را از تو و از هر کس از آنان که تو را پیروى کند از همگی‏شان خواهم انباشت (۸۵)

بگو مزدى بر این [رسالت] از شما طلب نمى ‏کنم و من از کسانى نیستم که چیزى از خود بسازم و به خدا نسبت دهم (۸۶)

این [قرآن] جز پندى براى جهانیان نیست (۸۷)

و قطعا پس از چندى خبر آن را خواهید دانست (۸۸)